اشعار

من آمـدم کـلـماتـت به من زبـان بدهـند            زبـان سـادۀ رفـتـن به آسـمـان بـدهـنـد

من آمـدم کــلمـاتـت مــرا فـرو ریـزنـد            و مثـل زلـزله روح  مرا تـکـان بدهند

به من که کور و کر و لال هستم و تاریک            مسیر چشمـۀ نـوری ز کهکشان بدهند

به من که گوشه ای از دوزخ خودم هستم            به قدرِ یک سرِ سوزن کمی امان بدهند

به من مـجـال مـلاقـات با خـدا در شب            به من زبـان سخـن گفـتن و بیان بدهند

چه می شود که درآیـم ز پیـلـه ام امشب            تمام صبح جهان را به من نشان بدهند؟

منِ سـفـالِ تـرک خـورده می شوم آرام            اگر برای شکـستن به من زمـان بدهند

تمـام یــافـتــه هـایـم بـه لـرزه افــتـادنـد            صدای تو...کلمات تو...بلکه جان بدهند

کجـاست تا کـلـمـاتـت مـرا مـنـا ببـرند            برات مرقد شـش گوشـۀ جهـان بدهند؟

بـریـده ام؛ کـلـمـاتت کجاست ای بـاران            که قدر تشنگی ام لحظه ای توان بدهند؟

سـلام! ای سـلام خـدا بـر سـلامـت!            درود! ای کـلام الــهــی، کــلامـت!

تو هم سجـده؛ هم سیـد السـاجـدیـنی            که قلب حسیـن است بیـت‌الحـرامت

مـسلمـان نـبـاشــم نـبـاشــم نـبـاشــم            نــدانـم اگـــر بـر خــلایــق امـامـت

سـلام خـدا بـر سجـود و رکـوعـت             درود خـدا بـر قــعــود و قــیـامــت

حـجـر بر در خانه‌ات قطعـه سنگی            مــقــام آورد سـر بـه پـای مـقـامـت

تـو حَـجّی صلاتـی زکـاتی جهـادی

تـو مـمـدوح بـا نـامِ زیـن الـعـبـادی

تو در تـیـرگـی‌ها سـراج الـمنـیـری            تو همچون پیـمـبر، بشر را بشیـری

سمـاوات و عـرشنـد در اخـتـیـارت            تـو آزادۀ عـالـمـی، کــی اســیـری؟

تو در کـنـج ویـرانـه‌ها هـم بهـشتی            تـو در زیـر زنجـیـرهـا هـم امیـری

به پای تو سر کرد خم « سربلندی»            تو تنـها به نـزدِ خـدا سر به زیـری

یـمِ هـشـت بـحـری و دُرِّ سـه دریـا            ولـــی خـــداونــــد حــیّ قـــدیـــری

تو «قدر» و «تبارک» تو«فرقان» و«نوری»

تو عیسی تو گردون تو موسی تو طوری

 تو با خطـبه‌ات شـام را شام کردی            تو همچون علـی فتـح اسـلام کردی

تـو از شـام، پـیــغـام خـون خـدا را            به هرعصر و هر نسـل، اعلام کردی

تو بـر روی دشمـن نـمـودی تبـسّـم            تو حتی به «مروان» هم اکرام کردی

تو دل پیش زخـم‌ زبـان‌هـا گـشودی            تو دعـوت ز سنـگِ لبِ‌ بـام کـردی

تو در کوفه یک لحظه دخت علی را            بـه اوج خــروشــیــدن آرام کـردی

تو با صبر و با حـلم و با استـقامت

بـه قــرآن بـقـا داده‌ای تـا قــیــامـت

تو زمزم، تو مروه، تو سعی و صفایی            تو فرزنـد کعبـه، تو خیـف و منایی

تو قرآن، تو احمد، تو حیدر، تو زهرا            تـو در حُـسـن، آیــیـنـۀ مـجـتــبـایـی

امـامی و، پیـغـمبـری از تـو زیـبـد             کــه تــنـهــا پـــیــام‌آورِ کـربـلایــی

کلامت بـوَد وحیِ صاعـد چه گویم             تــو از پـای تـا سـر کـلامِ خـدایــی

دعـا بــر دهـان و لـبـت بـوسه آرد            هـمـانـا هـمــانــا تــو روح دعـایــی

چه بهتر که «میثم» ثـنـای تو گوید

بـرای تـو خـوانـد، بـرای تـو گویـد